اعتیاد به مواد مخدر درخانواده ها باعث در گیری های گسترده و فشارهایی عمیقاً مخرب می شود. بدبختی و شرم در این عرصه می آمیزند و عاطفه و عقل مادران و پدران، برادران و خواهران، پدربزرگ ها و مادربزرگ ها و خویشاوندان را مختل و گمراه می نمایند.
بیماری و استرس ذهنی به آسیب پذیری این خانواده ها دامن زده و آسیب دیدگی را در نارضایی از اوضاع وسعت می بخشد. ارزیابی مسئله نزد خانواده ها و نهادهای اجتماعی نمی تواند به غفلت یا بی تفاوتی برگزار شود و در این میان درمان اعتیاد بر پیشگیری اعتیاد یا برعکس اولویت ندارد.
نیازهای این خانواده ها چون به رسمیت شناخته نشود و برآورده نگردد، توسعه پایدار اجتماعی دست دادنی نمی نماید، زیرا اعتیاد یکی از اعضای خانواده، مشکل همه جامعه است و شاخص های بیماری جسمی و روانی پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگ و دوست و آشنا خصوصاً از طریق کودکان مضطرب و آشفته، به زبان هزینه های اقتصادی – اجتماعی ترجمه می شود و همین هم می تواند انگیزه ای قوی برای اقدام هماهنگ علیه بیماری اعتیاد باشد.
بهبود جسمانی در قبال اعتیاد به مواد مخدر با اصلاح ذهنی معتاد همراه است و برای این مهم تغییر شرایط اجتماعی علاوه بر اصلاح دیدگاه های متخصصان و ضابطین قضایی و مدارس و رسانه ها لازم است.
سیاست ها و استراتژی های درافکندن این مهم در ترکیبی گسترده تر آن گاه مؤثر واقع می شود که چشم انداز عملکرد خانواده و روابط خانوادگی چه درون این نهاد و چه در تعامل با سایر نهادهای اجتماعی نه ایستا که پویا در نظر گرفته شود.
در این نگاه اولاً مشکل مواد مخدر، مشکل همه اعضای خانواده است و ثانیاً مشکل همه اعضای جامعه می باشد. این فراگیری آن قدر هست که هیچ کس از اعضای سالم و غیرمعتاد جامعه هم فارغ از چنین مشکلی ننمایند و درخواست حلش از طریق نزدیکان معتاد هم تقلیل گرایی و ساده سازی صرف جلوه نکند.
در این صورت اعتیاد لکه ننگ تلقی نشده و معتادان و خانواده ها را به حاشیه نمی راند، زیرا مسئولیت جمعی در قبال آسیب مواد مخدر این حق را می دهد که جملگی اعضای جامعه با تلقی آن به منزله معلول نوعی ناکارآمدی در کارکردهای ساختی جامعه، در حل آن مشارکت ورزند.
کار سازمان های ذی ربط در این جا با معتادان به نوعی حقوق انسانی – اجتماعی مستظهر است که مسئولیت مواجهه با این رخداد را یکسان برای همه اعضای جامعه لحاظ می کند.
تلقی مشترک از معتادان به عنوان قربانیان جامعه، از اراده ای برای جلوگیری از این امر نشأت می گیرد که فرسنگ ها از قضاوت اخلاقی راجع به بد بودن چنین رفتاری فاصله دارد و لااقل هزینه پنهان کاری در این زمینه را به واسطه این ارزش داوری رفع می کند.
در این بین اگر فرزندان اعتیاد، قربانی قربانیان اعتیاد تلقی نشوند، به ناچار آسیب پذیری بالقوه آنان افزایش می یابد و نمی توان سلسه مراتب لازم نیازهای آنان و پاسخ های مقتضی شان را دریافت.
دسترسی همه خانواده به امکانات و پشتیبانی های لازم در این زمینه برابر نیست و در این در حالی است که جریان اعتیاد و توزیع مواد مخدر و میزان معتادان در همه مناطق ملی هم یکسان نبوده و استراتژی های مبارزه با این اوضاع نیز دائماً متغیر است.
مرکز ترک اعتیاد دی با مجهزترین و به روز ترین امکانات بیمارستانی به صورت بیست و چهار ساعته آماده ارائه خدمات پزشکی و تخصصی به مراجعین محترم می باشد.
