عمدتاً به دلیل وجود بی ثباتی در خانواده هایی که پدر و مادر معتاد دارند، به احتمال زیاد کودکان تحت پوشش تورهای تأمینی و مراقبتی قرار می‌گیرند و این امر نه یک بار که مدت زمانی طولانی صورت می پذیرد. بدرفتاری جدی والدین معتاد با فرزندانشان گاه نظام قضایی را به صیانت و حفاظت دائم آنان سوق می دهد.
گرچه پیوند عاطفی قوی با حداقل یکی از والدین برای رشد نوزادان اهمیت دارد، اما گاه اعتیاد والدین باعث تقویت پیوندهای عاطفی فرزندان با آنان نیز می گردد. این در حالی است که غفلت فیزیکی معمولاً با غفلت عاطفی و دیگر اشکال سوء رفتار توأم است.
دلبستگی کودک می‌تواند به واسطه دل مشغولی والدین به اعتیاد و کاهش روابط گرم خانوادگی و مسئولانه و مراقبت آمیزشان در قبال او مختل شود. گویی مثلاً اعتیاد سبب می شود مادران معتاد همچون مادران بی قید و بی احساس در قبال کودکشان عمل کنند.
در صورتی که یکی از والدین معتاد باشد، پیوند عاطفی آن دیگری با نوزاد تقویت می‌شود، اما ایجاد این پیوند با اولی از این پیوند هم بر نمی آید تا لااقل به کار ترک اعتیادش آید.
این نوزادان در این شرایط دوگانه تحریک پذیر و بی توجه به پدر و مادر بار می‌آیند و لذا انگار مثلاً پیوند با مادر کمتر مطلوب می نماید و انتظار آن مناط اعتبار نیست. روابط پدر و مادر با کودک فقط مختص سالیان اولیه تولد و رشد نیست و لذا مسائل اعتیاد آن ها در سراسر دوران کودکی و نوجوانی و حتی جوانی آن ها تأثیرگذار می ماند.
افزایش مصرف مواد مخدر والدین عمدتاً با نظارت کمتر بر فرزندان همراه بوده، اشکال تنبیه آن‌ها را می افزاید، نظم و انضباط و مشارکت کودک را می ستاند و این والدین اساساً نیازی به مشورت گرفتن از متخصصان فن برای تربیت ایشان (که هر دم نیز بر اختلالاتش افزوده می‌شود) نمی بینند و این در حالی است که مادران به احتمال زیاد با مشکلات بیشتری در کنترل این فرزندان مواجه می‌شوند.
مادران معتاد فرامین منفی تری به کودکان نشان داده و در تربیت آنان مهارت کمتری یافته یا به خرج می دهند. از روی این دلبستگی پایین نیز می توان غفلت های گسترده تری نسبت به فرزندان را نزد مادران معتاد پیش بینی کرد. در عین حال تقصیر این ضعف در بافتار اقتصادی – اجتماعی، قومیتی یا بنا به شرایط تک سرپرستی خانواده هم رنگ دیگری می گیرد و صرفاً نشانگر عملکرد مستقل عاطفه در این میان نمی‌ماند.
مادران معتاد بیشتر برای ایجاد انضباط در فرزندانشان به تنبیه بدنی متوسل می‌شوند و گاه دق دلی خود را از خشونت خانگی شوهر بر سر آنان خالی می کنند. چنین رفتارهایی نیز نهایتاً در جدایی عاطفی ایشان از یکدیگر متوطن می شود، خصوصاً این که جداسازی این دو برای تأمین سلامت هر دو بهتر است.
با این وجود هنوز هم والدین معتاد با فرزندان خود زندگی می‌کنند و منع قانونی این امر هم چندان مؤثر نمی‌افتد و نسبت اندکی از این کودکان از مراقبت‌های قانونی یا واگذاری حضانت به بستگانشان برخوردار می شوند یا بیماری اعتیاد خود را درمان می کنند.
کلینیک ترک اعتیاد دی با جدیدترین روش ها و متد علمی با مدیریت دکتر بختیاری آماده ارائه خدمات به بیماران گرامی می باشد.
