تاب آوری در فرهنگ لغات، کشسانی و خاصیت فنری و ارتجاعی معنا شده است، اما در متون مربوط به پیشگیری از اعتیاد به مواد مخدر، اصطلاح تاب آوری معادل بهتری برای این واژه است. واژه تاب آوری را می توان به صورت توانایی مقابله با شرایط دشوار یا تعدیل آن تعریف کرد. در واقع تاب آوری در اعتیاد به انواع مواد مخدر عبارت است از ظرفیت افراد برای سالم ماندن و مقاومت در برابر شرایط سخت و پر خطر.
فرد تاب آور نه فقط بر شرایط دشوار چیره می گردد بلکه طی آن قوی تر نیز می شود. پس تاب آوری به معنای موفق بودن، توان زندگی کردن و خود را رشد دادن در شرایط دشوار (با وجود عوامل خطرساز) است. این فرآیند خود به خود ایجاد نمی شود و وقتی ظهور می یابد که فرد در موقعیت دشوار و ناخوشایندی قرار گیرد و برای رهایی از آن یا صدمه کمتر، حداکثر تلاش را برای کشف و بهره گیری از عوامل محافظت کننده (فردی و محیطی) در درون و بیرون خود، که همواره به صورت بالقوه وجود دارد، به کار گیرد.
تاب آوری درباره کسانی به کار می رود که در معرض خطر قرار می گیرند ولی دچار اختلال نمی شوند. از این رو شاید بتوان نتیجه گرفت که مواجه شدن با شرایط سخت نیازمند تاب آوری برای مقابله و مقاومت است و در مورد مواد مخدر، کسانی که تاب آور هستند وقتی در شرایط مصرف مواد مخدر قرار می گیرند می توانند به راحتی مقاوت کرده و از مصرف آن امتناع ورزند. این امر باعث می شود که فرد تاب آور بتواند خودش را در آن زمان که با وجود مشکلات فراوان با پیشنهاد مصرف مواد مخدر مواجه می شود نجات دهد و تسلیم نشود. تاب آوری نقش بیسار مهمی در پیشگیری از اعتیاد به مواد مخدر دارد و همچنین نقش بسیار پر رنگی در دوران ترک اعتیاد ایفا می کند.
در قرص های معروف به اکس، به جز ام دی ام ای انواع ترکیبات دیگر از جمله کافئین، هروئین، دکسترومتورفان، افدرین، فنیل پروپانولامین، مت آمفتامین، دیفن هیدرامین، کتامین، کوکائین و دیازپام یافت می شود و از نظر مقدار ماده نیز این قرص ها بسیار متغیرند و این موضوع باعث می گردد اثرات و آسیب های ایجاد شده توسط این قرص ها بسیار متغیر و غیرقابل پیش بینی باشد. بیشتر افرادی که تاب آوری پایینی دارند رو به مصرف این مواد مخدر می آورند.
همانند سایر مواد مخدر ترامادول نیز سبب بروز اشتیاق و تمایل روانی و ایجاد حالت تحمل یعنی نوعی اجبار به افزایش میزان ماده جهت رسیدن به حالت نئشگی می شود. اگر فرد مصرف کننده این ماده یک بار مصرف و سپس آن را قطع کند، در وی علائم جسمی و روانی محرومیت از ماده (که نشان دهند اعتیاد فرد به ترامادول می باشد) بروز می کند. این علائم عبارتند از اضطراب، عرق کردن، بی خوابی، درد اندام ها، حالت تهوع، لرزش، اسهال و در مواردی بروز توهم. برخی از علائم که کمتر مشاهده می گردند عبارتند از حمله های اضطرابی، اضطراب شدید و بی حس شدن اندام ها. بنابراین افرادی که دارای تاب آوری پایینی هستند بیشتر گرفتار سوء مصرف و اعتیاد به ترامادول می شوند.
