این مطالعه که توسط متخصصانی از دانشگاه واشنگتن، سازمان جهانی بهداشت و دانشگاه هاروارد انجام شد و در نشریه «The Lancet Psychiatry» منتشر شده است. متخصصان متوجه شدند که ۷۰ درصد از مردم استرالیایی که مبتلا به اختلال افسردگی اساسی هستند، حتی حداقل درمان لازم را دریافت نمی‌کنند.
دکتر دامیان سانتومائورو از دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه کوئینزلند و مرکز تحقیقات سلامت روان کوئینزلند گفت هدف از این مطالعه این بوده که بررسی شود چند نفر از مبتلایان به اختلالات افسردگی در جهان مراقبت کافی دریافت می‌کنند.
او اشاره کرد که در سال ۲۰۲۱، تنها ۳۰ درصد از استرالیایی‌های مبتلا به اختلال افسردگی اساسی ( افسردگی حاد) حداقل درمان کافی را دریافت کردند. او اضافه کرد که مناطق پردرآمد بهترین نرخ درمان مناسب بهداشت روانی را داشته‌اند، اما این نرخ هنوز پایین و تنها ۲۷ درصد است و فقط هفت کشور نرخ بالاتر از ۳۰ درصد داشتند.
حداقل درمان کافی برای اختلالات افسردگی اساسی به مصرف حداقل یک ماه دارو همراه با چهار بار مراجعه به پزشک یا هشت جلسه با یک متخصص اطلاق می‌شود. همچنین، این مطالعه نشان داد که در ۹۰ کشور، درصد کسانی که درمان کافی دریافت می‌کنند، از ۵ درصد کمتر است.
دکتر سانتومائورو اعلام کرد که تنها ۹ درصد از افراد مبتلا به اختلالات افسردگی در سطح جهان حداقل درمان لازم را دریافت کرده‌اند. او همچنین اشاره کرد که تفاوت جنسیتی کمی وجود دارد، به طوری که نرخ درمان در میان زنان (۱۰.۲ درصد) بیشتر از مردان (۷.۲ درصد) است.
پروفسور هاروی وایتفورد، روانپزشک، بیان کرد که بسیاری از افراد مبتلا به افسردگی به مراقبت‌هایی بیش از حداقل درمان نیاز دارند. او افزود که درمان‌های مؤثر در دسترس هستند و با دریافت درمان مناسب، افراد می‌توانند بهبودی کامل پیدا کنند.
او اضافه کرد که بدون درمان، رنج و آسیب ناشی از افسردگی می‌تواند طولانی مدت باشد و بر روابط، کار و تحصیل افراد تأثیرات منفی داشته باشد. این متخصص تأکید کرد که در تأمین مالی و ارزیابی سلامت روان، باید بر کیفیت و مدت درمان و نیز اندازه‌گیری دسترسی به مراقبت تمرکز شود.
به گزارش نشریه «مدیکال اکسپرس»، دکتر سانتومائورو بیان کرد که این یافته‌ها در تایید برنامه اقدام جامع سلامت روان سازمان جهانی بهداشت (۲۰۱۳-۲۰۳۰) هستند که هدف آن افزایش حداقل ۵۰ درصدی پوشش خدمات سلامت روان تا سال ۲۰۳۰ است.
دکتر سانتومائورو بیان کرد که شناسایی مکان‌ها و گروه‌های جمعیتی با کمترین نرخ درمان می‌تواند در اولویت‌بندی مناطق برای مداخله و تخصیص منابع کمک کند. او افزود که این داده‌ها مبنایی برای ردیابی پیشرفت و بهبود درمان اختلالات افسردگی اساسی را فراهم می‌دارد.
افسردگی اساسی یا همان افسردگی ماژور، اختلالی روانشناختی است که باعث احساس غم و اندوه مداوم و از دست دادن علاقه می‌شود. این اختلال که به نام افسردگی بالینی نیز شناخته می‌شود، بر احساسات، افکار و رفتار فرد تأثیر گذاشته، مشکلات عاطفی و جسمی ایجاد کرده و فعالیت‌های روزمره را مختل می‌کند.
در مواردی حتی ممکن است باعث شود فرد زندگی را بی‌ارزش بداند. افسردگی ماژور دارای انواع مختلفی است. برخی از رایج‌ترین زیرگروه‌های این اختلال عبارتنداز:
