در اینجا تعاریفی از اصطلاحاتی در مورد اعتیاد و ترک اعتیاد به مواد مخدر که ممکن است با آن ها برخورد کنید را توضیح می دهیم.
ماده یا دارویی که به گیرنده های مغز متصل می شود و اثری ایجاد می کند که دیگر مصرف مواد مخدر لذتی ایجاد نکند. آگونیست های اپیوئیدی شامل اکسی کانتین و متادون هستند.
یک بیماری مغزی مزمن و عودکننده که با وجود عواقب مضر، جستجوی اجباری و مصرف مواد مخدر مشخص می شود. این یک بیماری مغزی محسوب می شود زیرا داروها ساختار مغز و نحوه عملکرد آن را تغییر می دهند. این تغییرات مغزی می تواند طولانی باشد، ماندگار است و می تواند منجر به بسیاری از رفتارهای مضر و اغلب خود ویرانگر شود.
ماده یا دارویی که به گیرنده های مغز متصل می شود، اما نه با تولید یک اثر، جلوه ها را مسدود می کند. پتانسیل سوء استفاده ندارد. آنتاگونیست های اپیوئیدی عبارتند از نالترکسون.
یک وضعیت پزشکی مادام العمر است که نمی توان آن را درمان کرد، اما می توان آن را مدیریت کرد. به عنوان مثال بیماری قلبی، دیابت و اعتیاد.
یک فرآیند تعاملی با راهنمایی یک متخصص دارای مجوز (به عنوان مثال مشاور، مددکار اجتماعی، روانشناس) با تمرکز بر نیازها، مشکلات و احساسات فرد برای تقویت یا حمایت از مقابله، حل مسئله و روابط بین فردی است.
یک میل قوی و به ظاهر غیرقابل کنترل به مواد مخدر یا الکل است. البته بعد از درمان با کمک روان پزشک و مشاور با استفاده از تکنیک های علمی قابل مدیریت است.
وضعیتی که زمانی ایجاد می شود که نورون های مغز با تکرار تطبیق می یابند و قرار گرفتن در معرض دارو و فقط با حضور دارو به طور طبیعی عمل می کنند. پس از کناره گیری و قطع مصرف، چندین واکنش فیزیولوژیک رخ می دهد که می تواند خفیف باشد مانند کافئین، یا تهدید کننده زندگی مانند مصرف الکل باشد.
فرآیندی که به بدن اجازه می دهد تا خود را از شر یک ماده مخدر پاکسازی کند.
اغلب اولین قدم در ترک اعتیاد است زیرا بروز علائم ترک مواد مخدر معمولاً موجب ناراحتی بیمار می شود.
یک ماده شیمیایی مغز، طبقه بندی شده به عنوان یک انتقال دهنده عصبی، که در مناطقی از مغز یافت می شود که حرکت، احساسات، انگیزه و لذت را تنظیم می کند.
انتقال دارو از فردی که برای او تجویز شده است به شخص دیگری برای هرگونه استفاده غیرقانونی.
نوعی درمان است که در واحدهای تخصصی بیمارستان ها یا کلینیک های ترک اعتیاد می باشد که خدماتی را برای رسیدگی و در جهت ترک مصرف مواد مخدر ارائه می دهند.
نوعی از درمان که به آن درمان سرپایی فشرده نیز گفته می شود.
ابزارهای رفتاری طراحی شده برای کمک به نوجوان یا بزرگسال برای مقابله با استرس ها و چالش های زندگی روزمره و ایجاد عزت نفس بیشتر به منظور مدیریت بهتر بهبودی بیماران بعد از ترک اعتیاد.
استفاده از دارو برای کمک به رفع مشکلات مرتبط به وابستگی به مواد افیونی، از جمله ترک اعتیاد، جلوگیری از هوس و پیشگیری از عود مجدد اعتیاد است. در داروهای مورد استفاده برای درمان وابستگی به مواد افیونی معمولاً از بوپرنورفین (با و بدون نالوکسان)، متادون و نالترکسون استفاده می شود.
مصرف عمدی یا غیرعمدی دارو بدون نسخه، به نوعی غیر از تجویز یا برای تجربه یا احساسی که ایجاد می کند.
نالوکسون (با نام تجاری نارکان) دارویی است که می تواند در صورت استفاده به موقع، پس از مصرف بیش از حد مواد مخدر استفاده شود و به صورت اسپری بینی یا تزریقی تجویز می شود.
یک ترکیب شیمیایی که به عنوان یک پیام رسان برای حمل سیگنال یا محرک از یک سلول عصبی به سلول دیگر است. داروهای تجویزی مخدر و هروئین می توانند اثراتی را ایجاد کنند که مشابه (اما بارزتر از) آن هایی هستند که توسط انتقال دهنده های عصبی تولید می شوند. اندورفین و انکفالین، مانند افزایش تسکین درد، کاهش هوشیاری و کاهش سرعت تنفس.
دسته ای از مواد مخدر که شامل هروئین، مواد افیونی مصنوعی مانند فنتانیل و مسکن های تجویزی مانند هیدروکودون (به عنوان مثال، ویکودین)، اکسی کدون (به عنوان مثال، اکسی کانتین) اکسی مورفون، مورفین، کدئین و غیره. کلمه «افیون» از تریاک گرفته شده است، دارویی که از گیاه خشخاش تهیه می شود.
زمانی رخ می دهد که فرد دیگر به میزان دوز مصرفی مواد مخدر در داخل بدن پاسخ نمی دهد، دوز مصرفی او در ابتدا پاسخ داده و کافی بوده ولی اکنون برای دستیابی به همان اثرات، به مقدار بیشتری مواد مخدر نیاز دارد.
فعالیت های پس از درمان اعتیاد که می تواند شامل ارتباط با برنامه درمانی پس از ترک بیمار، درمان سرپایی، جلسات مشاوره (گروهی یا فردی)، پیگیری تلفنی، مشاوره یا خانواده درمانی و آموزش مهارت های زندگی و اجتماعی باشد.
