نالتروکسان (Naltrexone) یک دارو است که بعنوان داروی کمکی در روند ترک تریاک و درمان اعتیاد به الکل استفاده می شود.
شکل خوراکی این دارو در سال 1984 از طرف FDA (سازمان غذا و دارو) جهت درمان وابستگی به مواد افیونی مورد تأئید قرار گرفت. جالب اینکه تقریباً در همان سال ها از طرف NIDA (موسسه ملی سوء مصرف دارو) راهنمای تولید نالتروکسان مداوم رهش تعیین و اعلام شد.
در این راهنما کسب سطح خوبی دو نانوگرم در میلی لیتر، فرمولاسیون ساده، ایمنی و بالاخره سهولت نسبی تولید انبوه مورد تأکید قرار گرفته بود. نیمه عمر نالتروکسان 3-1 ساعت و متابولیت فعال آن بتا نالتروکسان 13 ساعت است. اما از نظر بالینی و در عمل دارو قادر است به طور مؤثر تا 72 ساعت اثرات پاداش دهنده (نشئه) مواد مخدر را وقفه دهد، بطوری که احساس ذهنی اوج HIGH را که با مصرف مواد به وجود می آید، از بین می برد یا کاهش می دهد. نیز ویار به مواد کاهش می یابد.
نالتروکسان اگر با روش های رفتار درمانی شناختی ساخت یافته توأم شود، می تواند در پیشگیری از عود بسیار مؤثر باشد. این دارو حتی به تنهائی نیز اگر به طور مرتب و با دوز 50 میلی گرم به مدت یک سال مصرف شود، در پیشگیری از عود اثر بخش خواهد بود. اما مشکل اساسی این دارو قطع مصرف به وسیله بیمار، گرانی آن و عدم پذیرش بیمه ای دارو است.
برخی از عوارش نالتروکسان تهوع، درد شکم، استفراغ، سر درد، آستنی، گیجی، و خستگی، تحریک پذیری و درد سینه گزارش شده است. این عوارض در عمل غالباً گذرا و قابل تحمل هستند.
در شکل کاشتنی حساسیت پوستی و در نوع تزریقی واکنش پوستی محتمل است. هم چنان که گفته شد دارو در سال های اخیر به صورت مداوم رهش تولید شده است. نوع کاشتنی با ایجاد شکاف در زیر پوست شکم یا زیر بغل به طول 10 تا 12 سانتی متر جا داده می شود و نوع تزریقی به شکل عمیق عضلانی است. آمپول 380 میلی گرم و هر ماه یک بار تزریق می شود.
