اثر دارونماها برای نشان دادن اهمیت تأثیر آمادگی های شخصی و محیطی بر عکس العمل های فردی در قبال ماده مصرف شده، بسیار جالب است، زیرا پلاسبو در بعضی از اشخاص و در شرایط خاصی می تواند به لحاظ عوامل روانی _ اجتماعی تأثیرات قوی و تعجب آوری را ایجاد کند، که این اثرات هیچ ارتباطی با این ترکیب شیمیایی ماده مصرف شده ندارند.
پلاسبو که در حقیقت بر اساس تلقین پذیری افراد اثر می گذارد به معنی معرفی ماده ای دارای خصوصیات و اثرات مخصوص مشخص به شخص مصرف کننده است، در حالی که چنین خصوصیاتی ندارد. این امر در اغلب موارد باعث بروز همان حالات تلقین شده در شخص می شود. برخی از متخصصان، قدرت ایجاد اعتیاد یا وابستگی به مواد مخدر را مبنای طبقه‌بندی خود قرار داده اند.
پورو (۱۹۶۳) به همین مبنا اعتیاد به مواد مخدر را به دو دسته تقسیم کرده است:
اعتیادهای شدید مانند اعتیاد به تریاک و مشتقات آن، کوکائین، الکل و حشیش.
اعتیادهای ضعیف مانند اعتیاد به چای، قهوه، تنباکو، اتر و اعتیادهای دارویی مثل اعتیاد به باربیتورات ها.
در این طبقه بندی اعتیادهای دارویی، اغلب جزو اعتیادهای سخت به شمار می روند در حالی که حشیش به ندرت سبب اعتیاد سختی می شود.
هانوس و همکارانش (۱۹۷۰) ضمن انتقاد از گروه معتقدند که، امروزه باید اعتیاد به مواد مخدر را به سه گروه عمده تقسیم کرد:
1. اعتیاد طبی (اعتیاد به تریاک و مشتقات آن، کوکائین و داروهای مؤثر بر روان)
2. اعتیاد اجتماعی (اعتیاد به حشیش و توهم زا های دیگر)
3. اعتیادهای مخلوط (اعتیاد به چندین ماده مختلف مصرفی)
اوگورلیان معتقد است که اصولاً، نباید همه معتادان را با یک چشم نگریست بلکه بهتر است آن ها را بر اساس رابطه ای که با مواد مخدر دارند به دو دسته تقسیم کرد:
این عده رابطه مخصوصی با ماده مخدر مصرفی خود دارند، به این معنی که تأثیرات ماده مخدر را به خوبی می شناسند و سالیان دراز به مصرف آن وفادار باقی می مانند.
این ها فقط یک ماده مخدر استفاده نمی کنند، بلکه همواره انواع مواد مخدر را به روش ها و میزان متفاوت مصرف می کنند. به همین دلیل نمی‌توان فردی را که مورفین تزریق می‌کند مورفینی یا معتادین به مورفین نامید، زیرا مورفین تنها ماده مصرفی او نیست. بنابراین دسته بندی و طبقه بندی های زیادی برای انواع مواد مخدر انجام شده که از دقیق ترین و بهترین آن ها دسته بندی مواد مخدر بر اساس صنعتی یا سنتی بودن آن ها است.
