بر اساس مطالعه‌ای که در مجله روانپزشکی بریتانیا منتشر شد، مردان مبتلا به ADHD به طور میانگین 4.5 تا 9 سال و زنان مبتلا 6.5 تا 11 سال از امید به زندگی‌شان کاسته می‌شود.
دکتر لیز اونیونز، پژوهشگر افتخاری روانشناسی سلامت در دانشگاه کالج لندن و نویسنده ارشد این مطالعه، گفت: «اگرچه بسیاری از افراد مبتلا به ADHD زندگی طولانی و سالمی دارند، اما یافته‌های ما که نشان‌دهنده کاهش متوسط طول عمر در این افراد است، بر نیازهای حمایتی برآورده نشده تأکید دارد. ضروری است که دلایل مرگ‌های زودرس را شناسایی کنیم تا بتوانیم استراتژی‌هایی برای پیشگیری در آینده ارائه دهیم.»
اختلال کمبود توجه و بیش‌فعالی (ADHD) یک اختلال عصبی-رشدی است که معمولاً در کودکی تشخیص داده می‌شود اما اغلب تا بزرگسالی ادامه پیدا می‌کند.
در افراد مبتلا به ADHD، انتقال‌دهنده‌های عصبی، از جمله دوپامین، که نقشی کلیدی در عملکرد قشر پیش‌پیشانی مغز دارند، دچار عدم تعادل هستند. دوپامین به عملکرد اجرایی و مهارت‌های خودتنظیمی کمک می‌کند؛ این مهارت‌ها شامل برنامه‌ریزی، تمرکز، حفظ توجه، به خاطر سپردن دستورالعمل‌ها و مدیریت چندین کار به صورت هم‌زمان هستند.
افراد مبتلا به ADHD ممکن است با بی‌قراری، مشکلات در تمرکز، مدیریت زمان، سازمان‌دهی، اولویت‌بندی، تمرکز بیش از حد، یا کنترل تکانه‌های خود مواجه شوند. این علائم می‌توانند بر تمامی جنبه‌های زندگی فرد تأثیر بگذارند.
پروفسور جاشوا استات، نویسنده این پژوهش از دانشگاه کالج لندن، می‌گوید: «برای این گروه از افراد، امید به زندگی به طور متوسط کاهش یافته است که نگران‌کننده است». پیش از این، مطالعه‌ای نشان می‌داد که افراد مبتلا به ADHD عمر کمتری دارند، اما بر اساس مرگ‌های ثبت‌شده نبود. در این مطالعه جدید، داده‌های بیش از 9 میلیون بزرگسال در بریتانیا از سال 2000 تا 2019 بررسی شد تا رابطه بین ADHD و کاهش عمر بررسی شود.
تیم تحقیقاتی سوابق 30039 بزرگسال مبتلا به ADHD را با 300390 فرد بدون این اختلال از نظر سن، جنس و مراقبت‌های اولیه مشابه مقایسه کردند. نتایج نشان داد که امید به زندگی مردان مبتلا به ADHD به طور متوسط 6.8 سال کمتر از مردان بدون این اختلال است، در حالی که امید به زندگی زنان مبتلا به ADHD 8.6 سال کمتر از زنان بدون آن است.
استات اضافه کرد که احتمالاً ADHD دلیل مستقیم کاهش امید به زندگی نیست، اما عواملی مانند مشکلات روانی و دشواری در دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی می‌توانند در این موضوع دخیل باشند. او همچنین اشاره کرد که افراد مبتلا به ADHD بیشتر در معرض مشکلاتی چون خودکشی، رفتارهای پرخطر مانند سیگار کشیدن، نوشیدن الکل و پرخوری هستند.
الیور هاوز، استاد روانپزشکی مولکولی در کینگز کالج لندن، که در این تحقیق دخالتی نداشت، اظهار کرد که این مطالعه تأثیرات بزرگ ADHD را بر زندگی افراد نشان می‌دهد و تأکید کرد که تعداد کمی از افراد مبتلا به ADHD شناسایی می‌شوند. او افزود که این نتایج لزوم سرمایه‌گذاری بیشتر در خدمات سلامت روان را برای ارائه کمک‌های مورد نیاز نشان می‌دهد.
دکتر استات اظهار داشت: افراد مبتلا به ADHD نقاط قوت زیادی دارند و می‌توانند با حمایت و درمان مناسب پیشرفت کنند.
کارشناسان تأکید دارند که برای کاهش مرگ‌ومیر زودرس در میان مبتلایان به ADHD، ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی باید اطلاعات دقیقی از شرایط رفتاری، پزشکی، و پیامدهای این اختلال جمع‌آوری کنند. این رویکرد می‌تواند به شناسایی عوامل خطر و جلوگیری از تأخیر در درمان کمک کند.
برخی سازمان‌ها منابعی ارائه می‌دهند که به افراد مبتلا به ADHD کمک می‌کند تا با تمرکز بر ورزش، تغذیه مناسب، بهداشت خواب، و مراقبت از دندان، کیفیت زندگی و امید به زندگی خود را بهبود بخشند.
متخصصان سلامت روان نیز می‌توانند با آموزش مهارت‌های مقابله با علائم، از بروز پریشانی یا پیامدهای منفی در زندگی افراد جلوگیری کنند و درباره فواید احتمالی داروهای ADHD مشاوره دهند.
مطالعه‌ای روی 150 هزار فرد مبتلا به ADHD در سوئد، که در مارس 2024 منتشر شد، نشان داد مصرف دارو می‌تواند خطر مرگ‌ومیر را تا 19 درصد در دو سال پس از تشخیص کاهش دهد.
