درمان فرد الکلی پس از تشخیص شامل سه مرحله است. مداخله، سم‌زدایی و بازپروری. در این رویکردها فـرض بر این است که همه تلاش‌های ممکن برای به حداکثر رساندن کارکرد طبی و پرداختن به فوریت‌های روانپزشکی به عمل می‌آید.
بنابراین برای مثال در بیمار الکلی که علائم افسردگی در حـدی اسـت کـه احتمال خودکشی وجود دارد بستری در بیمارستان برای حداقل چند روز و تا زمان برطرف شدن افکار خودکشی ضروری اسـت. بـه همین ترتیب در فردی که با کاردیومیوپاتی، مشکلات کبدی یا خونریزی گوارشی مراجعه می‌کند، ابتدا بایستی درمان فوریت‌های طبی به میزان کافی انجام گیرد.
سپس بیمار دچار سوء مصرف یا وابستگی به الکل بایستی با واقعیت اختلال مواجـه شـود (مداخلـه)، در صورت لزوم سم‌زدایی شود و بازپروری را شروع نماید. در افراد الکلی دچار سندرم‌های روانی مستقل نیز مبنای این سه مرحله شباهت زیادی با مراحل درمان افراد الکلی بـدون سندرم‌های روانی مستقل دارد. امـا در مورد درمان الکلیسم پس از کنترل اختلال روانی (تا حد امکان) انجام می‌شود.
احتمالاً مجموعه‌ای از عوامل ژنتیک روی هم رفته مسئول حدود شصت درصد خطر بروز الکلیسم هستند و محیط مسئول چهل درصد باقیمانده پراکنش (واریانس) موجود است. بنابراین تقسیم بندی‌ها بیشتر جنبه اکتشافی دارد تا واقعی، زیرا در بروز مشکلات زندگی تکراری و شدید مرتبط با الکل، تلفیقی از عوامل زیستی، روانی، اجتماعی فرهنگی و عوامل دیگر دخالت دارند.
تداخل بین الکل و سایر داروها ممکن است خطرناک و حتی مهلک باشد. برخی داروهایی نظیر الکل و فنوباربیتال (لومینال) در کبد متابولیزه می‌شوند و مصرف طولانی مدت آن‌ها ممکن است موجب تسریع متابولیسم آن‌ها شود. وقتی شخص مبتلا به اختلالات مرتبط با الکل تحت تأثیر الکل نیست، این تسریع متابولیسم تحمل او را نسبت به بسیاری از داروها نظیر داروهای خواب‌آور و رخوت‌زا به‌صورت غیرعادی افزایش می‌دهد، اما در هنگام مستی این داروها بر سر مکانیسم‌های سم‌زدایی با الکل رقابت کرده و ممکن است غلظت خونی همه مواد مصرف شده به حد سمی برسد.
الکل و سایر مضعف های دستگاه عصبی مرکزی معمولاً اثرات همدیگر را تقویت می‌کنند. بیماران مبتلا به اختلالات مرتبط با الکل باید داروهای رخوت زا، خواب‌آور، داروهای ضد درد، داروهای رفع بیماری سرماخوردگی و علائم حساسیت را باید با احتیاط مصرف کنند. مواد مخدر نواحی حسی قشر مغز را تضعیف کرده و ممکن است موجب تسکین درد، رخوت زایی، بی‌احساسی، خواب‌آلودگی و کسالت شوند. مقادیر بالای این مواد موجب نارسایی تنفسی و مرگ می‌شوند.
مقادیر فزآینده داروهای خواب‌آور، رخوت زا نظیر کلرال هیدراته و بنزودیازپین ها به خصوص وقتی همراه با الکل مصرف شوند طیفی از اثرات از رخوت زایی تا اختلال حرکتی و قوای هوشی گرفته تا بهت، اغما و مرگ ایجاد می‌کنند. از آن جاکه داروهای رخوت زا و سایر داروهای روان‌گردان می‌توانند اثرات الکل را تشدید کنند، لازم است در مورد خطرات مصرف هم زمان مضعف های دستگاه عصبی مرکزی و الکل، به خصوص هنگام رانندگی و یا کار با ماشین‌آلات، آموزش‌های لازم به بیماران داده شود.
