بیماری اعتیاد، بیماری است که ساختارها و عملکردهای مغز را تغییر می دهد و این به نوبه خود بر الگوهای رفتاری و اندیشه فرد مصرف کننده مواد مخدر تأثیر می کذارد. بهبودی از یک اعتیاد کار دشواری نیست به شرط این که تمام افراد خانواده با آگاهی و دانش خود، از فرد گرفتار اعتیاد با وجود آسیب های فراوان حمایت کنند.
اعضای خانواده معمولاً گروهی هستند که بیشتر تحت تأثیر اعتیاد عضو معتاد قرار می گیرند و به همین دلیل تحت فشار قرار می گیرند و خشم بروز پیدا می کند و زندگی را از روال عادی خارج می سازد.
حمایت از طرف دوستان و اعضای خانواده یک عامل اساسی برای بهبودی و درمان اعتیاد به مواد مخدر است. با این حال، روابط احتمالاً به طریق یا روش دیگر تا حدودی پیچیده است و این می تواند در ماه های اولیه صبر اعضای خانواده را تمام کند و باعث ایجاد خشم و عصبانیت در امور شود. ممکن است در فرآیند بهبودی و در ارتباط با بیمارانمان دچار احساس خشم شویم و خشم ما ممکن است پیامدهای زیادی برای خود یا بیمارمان داشته باشد.
احساس خشم ما در زمان بهبودی نه تنها کمکی به بهبودی بیمار نمی‌کند بلکه ممکن است بهبودی او را تحت تأثیر قرار داده و احساس تقصیر و گناه را در او افزایش دهد و حتی ممکن است بیمار با واکنش خشم ما به ایجاد احساس گناه در ما پرداخته و با این کار ما را در هم شکند. خشم نه تنها در طولانی مدت کمکی به بهبودی ما نمی کند بلکه اثرات منفی نیز دارد.
افراد مبتلا به مصرف مواد مخدر رابطه متقابل بین بیماری اعتیاد به مواد مخدر و محیط را تأیید می کنند. همه افراد بر محیط اجتماعی خود تأثیر می گذارند و به نوبه خود تحت تأثیر آن قرار می گیرند. سیستم خانواده باید درک و رشد و نگهداری بیماری معتاد را مد نظر بگیرند و همچنین تلاش های لازم برای موفقیت و درمان بیماری اعتیاد عضو گرفتار را انجام دهند.
خشم از آن گونه واکنش هایی است که نه تنها به بیمار درگیر اعتیاد کمک نمی کند بلکه او را بیشتر و بیشتر به سمت مصرف مواد مخدر سوق می دهد. خانواده باید با آموختن تکنیک های مهارتی خشم خود را مهار کند و با رفتارهای اشتباه باری مضاعف به دوش فرد گرفتار سوء مصرف مواد مخدر ننهند.
