به نظرمی رسد برخی الگوهای ثابت رفتاری به خصوص در معتادین نوجوان به هروئین بارز باشد. این الگوها سندروم رفتاری هروئین نامیده می شود.
افسردگی زمینه ای، اغلب از نوع سراسیمه و همراه با علائم اضطرابی، رفتار تکانشی با گرایش پرخاشگری – منفعل، ترس از شکست، مصرف هروئین به عنوان ضد اضطراب برای پوشاندن احساس پایین عزت نفس، نا امیدی و پرخاشگری، مقابله و تحمل راهبردهای مقابله و تحمل پایین محرومیت همراه با نیاز به ارضای فوری، حساسیت به وابستگی های دارویی همراه با آگاهی عمیق از ارتباط بین احساسات مثبت و مصرف دارو، احساس ناتوانی رفتاری که با کنترل موقت بر موقعیت زندگی بر اثر مصرف مواد مخدر خنثی می شود، اختلال در روابط اجتماعی و بین فردی با همسالان که تجارب مشترک دارویی موجب دوام آن ها می شود.
در دوقلوهای یک تخمکی میزان همگامی برای وابستگی به مواد شبه افیونی بیش از دوقلوهای دوتخمکی است. فنون نقش پذیری چند عاملی نشان می دهند که در این گروه، عوامل ژنتیک نقش زیادی در سوء مصرف هروئین دارند.
در متون روانکاوی، رفتار افراد معتاد به هروئین در قالب تثبیت لیبیدویی، همراه با پس رفت به سطوح پیش تناسلی، دهانی یا حتی سطوح ابتدایی تر رشد روانی جنسی توصیف شده است. تصور می شود در اغلب موارد، آسیب جدی با سوء مصرف مواد مخدر ارتباط دارد و معرف آشفتگی های عمیق مربوط به رشد است.
مواد کوتاه اثر معمولاً سندروم کوتاه مدت و شدید و طولانی اثر سندروم های ترک طولانی اما خفیف ایجاد می کنند. استثناء این قاعده این است که ترک ناشی از آنتاگونیست ماده مخدر، پس از وابستگی طولانی اثر به مواد افیونی می تواند شدید باشد. ولع شدید به مواد افیونی ندرتاً در زمینه درمان درد ناشی از اختلالات جسمی یا جراحی با این مواد ایجاد می شود.
سندروم ترک هروئین ظرف 6 تا 8 ساعت پس از آخرین دوز و معمولاً به دنبال یک یا دو هفته مصرف مستمر و یا تجویز آنتاگونیست مواد مخدر شروع می شود. سندروم ترک معمولاً طی روز دوم یا سوم به اوج می رسد و 7 تا 10 روز پس از آن فروکش می کند اما برخی از علائم ممکن است 6 ماه یا بیشتر از آن ادامه یابد.
اعتیاد نوزادی، مشکل قابل ملاحظه ای است و حدود سه چهارم نوزادان متولد شده از مادران معتاد دچار سندروم ترک اعتیاد می شوند. هر چند ترک مواد افیونی به ندرت برای بالغین سالم کشنده است اما برای جنین خطرناک بوده و می تواند منجر به سقط یا مرگ جنین شود.
درمان نگهدارنده زن حامله با مقادیر پایین متادون احتمالاً کم خطر ترین کاری است که در چنین مواردی می توان انجام داد. با این دوز پایین ترک نوزاد معمولاً خفیف است و می توان آن را با دوزهای پایین پاره گوریک کنترل کرد. اگر حاملگی زمانی روی دهد که بیمار تحت درمان با دوز بالای متادون است، باید دوز دارو کاهش داده شود و حرکات جنین به دقت کنترل شود.
اگر ترک اعتیاد لازم یا مورد علاقه باشد، در سه ماهه دوم حاملگی می توان آن را با حداقل خطر انجام داد. زن حامله می تواند عامل سببی ایدز را از طریق جریان خون جفت وارد بدن جنین کند.
