فردی که به والیوم یا دیازپام معتاد است، نگرانی بیشتری در مورد تهیه و استفاده از دارو نشان می‌دهد، حتی اگر به قیمت سلامتی و رفاه او تمام شود. انزوای اجتماعی ممکن است رخ دهد زیرا مصرف کننده به تدریج زمان بیشتری را صرف مصرف دارو یا بهبودی از اثرات آن می کند.
ممکن است فرد مورد علاقه شما شروع به غفلت از مسئولیت های کاری و خانوادگی کند و علاقه خود را به سرگرمی های مورد علاقه خود از دست بدهد. عادات نظافت شخصی و بهداشت او ممکن است کاهش یابد. افرادی که به والیوم معتاد هستند ممکن است برای تأمین نیاز خود به این مسکن، از راه های نادرست پول تهیه کنند.
اثرات طولانی مدت سوء مصرف والیوم می تواند تأثیر شدیدی بر سلامت جسمی، عاطفی و روانی مصرف کنندگان بگذارد. با این حال، با وجود خطرات سلامتی، سالانه هزاران نفر به والیوم و سایر مسکن‌ها معتاد می‌شوند. داروهای خانواده بنزودیازپین ها اثرات قوی بر روی سیستم عصبی مرکزی دارند و باعث ایجاد احساس لذت بخش آرامش می شوند. شاید جدی ترین اثر دراز مدت سوء مصرف دیازپام اعتیاد باشد، یعنی نیاز شدید به جستجو و استفاده از دارو، علیرغم پیامدهای مضر آن.
گزارش مجموعه داده‌های دوره درمان در سال 2012 نشان می‌دهد که بیش از پنجاه و هشت هزار نفر افراد دوازده ساله و بالاتر در آن سال به دنبال درمان سوء مصرف داروهای آرام‌بخش بودند. از این تعداد، حدود هفت هزار مورد نیاز به درمان برای اعتیاد به والیوم داشتند.
مصرف کنندگانی که دوزهای تجویز شده والیوم را برای پیشگیری از تشنج یا اختلالات اضطرابی مصرف می کنند، ممکن است هرگز اعتیاد را تجربه نکنند، اما بسیاری از آن‌ها در دام سوء مصرف مزمن مسکن های تجویزی قرار می گیرند. والیوم یک مضعف کننده سیستم عصبی مرکزی است که عملکرد مغز، اعصاب، قلب، ریه ها و سایر اندام های حیاتی را سرکوب می کند. با گذشت زمان، استفاده نادرست از والیوم می تواند اثرات مخربی را بر بدن داشته باشد.
مرکز تحقیقات سوء مصرف مواد مخدر خاطرنشان می کند که با استفاده بیش از حد مداوم، بنزودیازپین هایی مانند والیوم می توانند در بافت های چربی تجمع کنند. با گذشت زمان، با افزایش سطح دارو، سوء مصرف والیوم می تواند اثرات جدی بر شناخت، قضاوت و حافظه داشته باشد.
