آثار مصرف مواد افیونی تا هشت ساعت پس از مصرف باقی می‌ماند و عبارتند از
مواد افیونی به شدت اعتیاد آورند و تنها با چند بار مصرف نسبت به آن‌ها وابستگی و تحمل ایجاد می شود، مانند
آبسه عفونت‌های پوست، اندوکاردیت کزاز، ایدز، هپاتیت ب و انتقال آن‌ها به دیگران.
گرفتگی، تحریک پذیری، افسردگی و بی‌خوابی، گرفتگی عضلانی و درد استخوانی، آب ریزش از چشم و بینی، دل‌پیچه و اسهال، سیخ شدن موهای بدن، خمیازه، سکسکه و عطسه، اتساع مردمک‌ها، بی نظمی درجه حرارت بدن (تب)، احساس سرما و لرز، تمایل شدید به مصرف مجدد.
درمان درد حاد برای تسهیل بهبودی پس از جراحی یا تروما با فعال کردن زود هنگام و اجتناب از عوارض، از جمله خطرات ناشی از ترومبوآمبولی وریدی، آمبولی ریوی، زخم‌های فشاری و ذات‌الریه ضروری است. درد حاد شدید درمان نشده نیز ممکن است مستعد ایجاد درد مزمن باشد.
یک مطالعه نشان داد که اگرچه پاسخ التهابی به آسیب معمولاً در عرض سه ماه برطرف می‌شود، اما بخش قابل توجهی از بیمارانی که برای درد پس از عمل مواد افیونی دریافت کرده‌اند، بسیار فراتر از این زمان مصرف می‌کنند. فشارها برای ترخیص زودتر از بیمارستان‌های حاد منجر به خروج بیماران از بیمارستان پس از اقامت کوتاه مدت با عرضه مواد افیونی قوی می‌شود.
اگرچه ارائه مسکن مناسب به بیماران هنگام ترخیص ضروری است، اما اطلاعات واضح برای بیمار در مورد اهمیت کاهش و قطع این داروها و ارتباط خوب با تیم مراقبت های اولیه بیمار باید از ادامه بی مورد مصرف مواد افیونی در جامعه بکاهد.
تعداد کمی از بیماران هستند که به طور مکرر به بیمارستان مراجعه می کنند و درد را توصیف می کنند و درخواست بی دردی مواد افیونی می کنند. ارزیابی و مدیریت آن‌ها اغلب دشوار است. ایجاد یک برنامه مدیریت فردی برای این بیماران پیچیده ضروری است. این باعث کاهش آزمایش های غیر ضروری و ارائه یک استراتژی ضد درد واضح می شود. یک رویکرد چند رشته ای شامل مراقبت های اجتماعی، اولیه و ثانویه به احتمال زیاد نتیجه قوی و مناسبی را ایجاد می کند.
