مطالعه‌ای که در مجله British Journal of General Practice منتشر شده است، نشان می‌دهد که افراد بالای 50 سال که دچار اختلال اضطراب می‌شوند، ممکن است دو برابر بیشتر از کسانی که اضطراب ندارند، در معرض خطر ابتلا به بیماری پارکینسون باشند.
بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیش‌رونده است که عمدتاً بر سیستم حرکتی بدن تأثیر می‌گذارد. این بیماری به دلیل کاهش تولید دوپامین در مغز ایجاد می‌شود و منجر به مشکلاتی مانند لرزش، سفتی عضلات، کندی حرکت و اختلال در تعادل می‌شود. علائم پارکینسون به تدریج ظاهر می‌شوند و با گذشت زمان شدت پیدا می‌کنند. علاوه بر مشکلات حرکتی، علائم غیرحرکتی مانند افسردگی، اختلالات خواب، افت فشار خون و کاهش حس بویایی نیز با این بیماری مرتبط هستند.
این مطالعه داده‌های سلامتی 109,435 فردی را که پس از 50 سالگی دچار اضطراب شده بودند، با گروه کنترل 878,526 نفری که اضطراب نداشتند، مقایسه کرده است.
محققان در این پژوهش داده‌های مربوط به عوارض پارکینسون مانند مشکلات خواب، افسردگی، لرزش و اختلال تعادل را از زمان تشخیص اختلال اضطراب تا یک سال قبل از تشخیص پارکینسون ارزیابی کردند. نتایج نشان دادند، که افراد بالای 50 سال که اختلال اضطراب در آن‌ها تشخیص داده می‌شود، دو برابر بیشتر از افراد بدون اضطراب در معرض خطر ابتلا به پارکینسون هستند.
نتایج این مطالعه با توجه به سن، جنسیت، وضعیت اجتماعی-اقتصادی، سبک زندگی، بیماری‌های روانی شدید، ضربه به سر و زوال عقل تنظیم شده است.
دکتر دانیل تروونگ متخصص مغز و اعصاب، عنوان داشت که این مطالعه شواهد محکمی ارائه می‌دهد که نشان دهنده‌ی ارتباط اضطراب با افزایش خطر ابتلا به پارکینسون در افراد بالای 50 سال است. او تأکید داشت که اضطراب ممکن است یک علامت اولیه پارکینسون باشد و بر اهمیت تشخیص و مداخله زودهنگام تأکید کرد.
متخصصان معتقدند که پزشکان عمومی می‌توانند با توجه به افرادی که بیش از 50 سال سن دارند و به اختلال اضطراب مبتلا هستند، در تشخیص زودهنگام پارکینسون نقش مهمی ایفا کنند و بر این نکته تأکید دارند که غربالگری و درمان اضطراب در این بیماران می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی و خلق و خوی آن‌ها کمک کند.
با این حال، برخی متخصصان معتقدند که اضطراب نمی‌تواند به عنوان معیاری برای تشخیص پارکینسون مورد استفاده قرار گیرد و پارکینسون یک اختلال خلقی نیست.
دکتر تروونگ پیشنهاد می‌کند که استفاده از اطلاعات مربوط به ارتباط بین اضطراب و پارکینسون می‌تواند مراقبت از بیماران را از طریق تشخیص زودهنگام، نظارت پیشگیرانه و مدیریت جامع، بهبود بخشد. او توصیه می‌کند که افراد بالای 50 سال به طور منظم برای اضطراب غربالگری شوند و در صورت تشخیص اضطراب، از نظر سایر علائم پارکینسون نیز تحت نظر قرار گیرند.
علاوه بر این، آموزش و مشاوره به بیماران و خانواده‌هایشان درباره ارتباط احتمالی بین اضطراب و پارکینسون می‌تواند به مدیریت بهتر و مؤثرتر این شرایط کمک کند.
