پژوهش انجام شده در امپریال کالج لندن در بریتانیا، که نتایج این آن در مجله Psychiatry Research منتشر شده است، نشان می‌دهد که رفتن به رختخواب بعد از ساعت 1 بامداد می‌تواند خطر ابتلا به مشکلات روانی را افزایش دهد، چه شما فردی سحرخیز یا شب‌زنده‌دار باشید.
محققان بیان داشتند که خوابیدن در ساعات دیرتر ممکن است باعث کاهش خواب REM، که برای عملکرد بهینه مغز ضروری است بشود.
این تحقیق نشان می‌دهد که افرادی که قبل از ساعت 1 بامداد به خواب می‌روند، معمولاً از سلامت روانی بهتری برخوردارند و کمتر دچار اختلالات ذهنی، رفتاری، عصبی رشدی، افسردگی و اضطراب فراگیر می‌شوند.
محققان حوزه خواب برای سال‌ها به مفهوم کرونوتایپ (chronotypes) علاقه‌مند بوده‌اند، این عبارت به این معنی است که افراد ترجیحات خاصی برای زمان بیداری و خواب در طول 24 ساعت شبانه‌روز دارند.
ریتم‌های شبانه‌روزی هر فرد می‌تواند بر ترجیحات زمان خواب او تأثیر بگذارد. برخی افراد ترجیح می‌دهند زود بیدار شوند و زود بخوابند، در حالی که دیگران ترجیح می‌دهند دیرتر بیدار شوند و دیرتر به رختخواب بروند.
یکی از یافته‌های جالب این مطالعه این است که افرادی که شب‌ها بعد از ساعت 1 بامداد به خواب می‌روند، حتی اگر این زمان با کرونوتایپ آن‌ها سازگار باشد، بدترین وضعیت سلامت روانی را تجربه می‌کنند. گروهی که کمترین مشکلات سلامت روانی را گزارش کردند، افرادی بودند که تا ساعت 1 بامداد و قبل از آن به رختخواب می‌رفتند.
محققان داده‌های مربوط به بزرگسالان ساکن در جامعه را از Biobank انگلستان بررسی کردند. این مطالعه شامل 73,888 نفر بود که 56 درصد این افراد زن بودند. میانگین سنی شرکت‌کنندگان 63.5 سال بود و به طور متوسط هفت ساعت در هر چرخه خواب روزانه می‌خوابیدند.
نویسنده اصلی این پژوهش و استاد روانپزشکی و پزشکی خواب در دانشگاه استنفورد، نظریه‌ای به نام ذهن پس از نیمه‌شب را مطرح کرده است. این نظریه بیان می‌کند که مغز در ساعات پایانی شب به شکل متفاوتی عمل می‌کند که می‌تواند بر سلامت روان تأثیر بگذارد.
او توضیح داد که این مسئله احتمالاً به دلیل احساس انزوا در افرادی است که تا دیروقت بیدار می‌مانند. این افراد از حمایت و تعامل اجتماعی که با بیدار بودن دیگران همراه است، محروم می‌شوند.
یک پژوهشگر در این رابطه اظهار داشت که این نظریه توسط تحقیقات علمی در زمینه خواب تأیید شده است. وی اشاره کرد که در دنیای مدرن، دیر خوابیدن معمولاً باعث کاهش مدت زمان کلی خواب می‌شود. او همچنین عنوان داشت که این مسئله به‌ویژه بر خواب REM تأثیر می‌گذارد، که عمدتاً در نیمه دوم شب به تدریج افزایش می‌یابد.
او در ادامه بیان داشت، که خواب REM نقش مهمی در تنظیم خلق و خو دارد، به این معنا که کاهش خواب REM می‌تواند منجر به خلق و خوی بدتر شود.
تغییرات در خواب REM به عنوان یک عامل خطر برای بسیاری از اختلالات روانی مانند افسردگی، اختلال اضطراب عمومی و PTSD شناخته می‌شود. نقش دقیق خواب REM هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما گزارش شده که این نوع خواب با تحریک‌پذیری قشر مغز مرتبط است.
