دکتر سید کاظم ملکوتی، دبیر علمی کنگره پیشگیری از خودکشی، در این همایش بر اهمیت همکاری نهادهای مختلف برای جلوگیری از خودکشی تأکید کرد و گفت: بدون حمایت و همکاری نهادهای مختلف، از جمله وزارت بهداشت، پیشگیری از خودکشی ممکن نخواهد بود.
او با اشاره به افزایش موارد خودکشی در محیط‌های دانش‌آموزی، دانشجویی و کارگری، اضافه کرد که این مشکل به‌ویژه در میان افراد ۱۵ تا ۳۰ سال در حال افزایش است.
دکتر آذرخش مکری، روانپزشک و استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران، با اشاره به اینکه سالانه ۸۰۰ هزار نفر در جهان بر اثر خودکشی جان خود را از دست می‌دهند، افزود: تعداد افرادی که اقدام به خودکشی می‌کنند، ۲۰ برابر این رقم است. او افزود: هیچ عاملی وجود ندارد که به تنهایی ریسک خودکشی را چند برابر کند بنابراین، عوامل قاطع و ابر فاکتور در بروز خودکشی نداریم.
دکتر مکری همچنین تأکید کرد که خودکشی نتیجه پیچیدگی‌های روانی مختلفی است و عوامل متعددی مانند افسردگی، اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی می‌توانند در بروز آن نقش داشته باشند.
این روانپزشک هشدار داد که در ۶۰ درصد موارد خودکشی که منجر به مرگ می‌شود، هیچ سابقه قبلی از اقدام به خودکشی وجود ندارد. او تأکید کرد که حتی صحبت‌های شوخی در مورد خودکشی نیز باید جدی گرفته شود. او اشاره کرد که برخی افراد حتی تا یکی دو روز قبل از خودکشی نیز هیچ نشان‌های از آن بروز نمی‌دهند.
علائم هشداردهنده در رابطه با خودکشی شامل موارد زیر است:
پیشگیری از خودکشی مستلزم تلاش‌های گسترده و هماهنگ در سطوح فردی، اجتماعی و دولتی است. اقدامات و راهکارهای زیر می‌توانند به پیشگیری و کاهش نرخ خودکشی در جامعه کمک کنند:
آموزش و آگاهی‌بخشی: برگزاری دوره‌های آموزشی برای خانواده‌ها، معلمان، و جامعه درباره علائم هشداردهنده خودکشی و نحوه برخورد با افراد در معرض خطر می‌تواند نقش مهمی در پیشگیری ایفا کند.
دسترسی به خدمات مشاوره و روان‌درمانی: با ایجاد مراکز مشاوره و روان‌درمانی بیشتر و تسهیل دسترسی به این خدمات، می‌توان به افراد در معرض خطر کمک کرد.
توسعه خطوط تلفن اضطراری و سامانه‌های آنلاین: گسترش خطوط تلفن اضطراری و سامانه‌های آنلاین برای ارائه مشاوره و پشتیبانی به افراد نیازمند کمک که در شرایط بحرانی قرار دارند، می‌تواند در کاهش نرخ خودکشی اثر گذار باشد.
حمایت اجتماعی و خانوادگی: تقویت شبکه‌های حمایتی اجتماعی و خانوادگی و ایجاد گروه‌های حمایتی می‌تواند به افراد کمک کند تا کمتر احساس تنهایی و ناامیدی داشته باشند.
کاهش دسترسی به وسایل خطرناک: محدود کردن دسترسی به وسایل خطرناک مانند اسلحه، داروها و سموم می‌تواند به کاهش نرخ خودکشی کمک کند.
تشویق به سبک زندگی سالم: ترویج ورزش، رژیم غذایی متعادل، خواب کافی و فعالیت‌های اجتماعی می‌تواند به بهبود سلامت روانی و کاهش خطر خودکشی کمک کند.
