اکثر افراد دچار وابستگی به الکل هنگام قطع مصرف مشروبات الکلی دچار علائم نسبتاً خفیفی می‌شوند. اگر بیمار از نظر سلامت جسمی در وضعیت خوبی باشد، تغذیه خوبی داشته باشد و دارای نظام حمایت اجتماعی مناسبی باشد، سندرم افسردگی ترک شبیه یک سرماخوردگی خفیف خواهد بود. حتی در سندرم‌های شدید ترک الکل به ندرت شدت علائم به حدی می‌رسد که در برخی کتاب‌های اولیه این حوزه توصیف شده است. نخستین مرحله اساسی سم‌زدایی الکل، معاینه جسمی کامل است.
در صورت فقدان یک اختلال طبی جدی یا سوء مصرف مواد مخدر دیگر، احتمال بروز سندرم شدید ترک الکل اندک است. مرحله دوم سم‌زدایی عبارت از استراحت، تغذیه کافی، ویتامین‌های مختلف و به خصوص ویتامین های حاوی تیامین است.
حالت ترک (محرومیت) هنگامی بروز می‌کند که مغز از لحاظ جسمی با حضور یک مضعف مغز تطابق حاصل کرده است و در غیاب ماده مزبور نمی‌تواند کارکرد کافی داشته باشد. تجویز داروهای مضعف مغز در روز اول، در حدی که علائم تخفیف یابند و بعد کاهش تدریجی آن و نهایتاً قطع دارو ظرف پنج روز بعد، در اکثر بیماران سبب تسکین علائم ترک اعتیاد به الکل شده و احتمال بروز حالت ترک شدید را به حداقل می‌رساند.
هر ماده مضعف از جمله الکل، باربیتورات ها یا بنزودیازپین ها در این حالت مؤثرند. اما اکثر بالینگران بنزودیازپین ها را به خاطر ایمنی نسبی آن‌ها ترجیح می‌دهند درمان کافی را می‌توان با تجویز داروهای کوتاه اثر (نظیر لورازپام) یا مواد طولانی اثر (مانند کلردیازپوکساید و دیازپام) انجام داد.
در برنامه مدل اجتماعی سم زدایی، از حمایت‌های اجتماعی استفاده می‌شود و دارو تجویز نمی‌شود و در نتیجه این برنامه هزینه کمتری دارد. این برنامه درمانی ارزان در موارد نشانه‌های خفیف تا متوسط ترک مؤثر است. برخی بالینگران تجویز آنتاگونیست های گیرنده بتا آدرنرژیک (مانند پروپرانولول) یا آگونیست های گیرنده آلفا آدرنرژیک (مانند کلونیدین) را نیز توصیه می کنند، هر چند به نظر نمی‌رسد این داروها ارجحیتی نسبت به بنزودیازپین ها داشته باشند. برخلاف داروهای مضعف سایر داروها خطر بروز حملات تشنجی یا دلیریوم را کاهش نمی‌دهد.
تقریباً یک تا سه درصد افراد الکلی دچار کژکاری شدید دستگاه خودمختار، سراسیمگی و سردرگمی (کونفوزیون) می شوند (دلیریوم ترک الکل یا دلیریوم ترمنس) که برای این افراد هنوز هیچ درمان مطلوبی وجود ندارد. نخستین گام، پاسخ به این پرسش این است که سندرم ترک شدید و نسبتاً نادر معمولاً به یک مشکل طبی جدی هم زمان مربوط می‌شود که نیازمند درمان فوری است.
علائم ترک الکل را می‌توان با تجویز بنزودیازپین ها (که گاهی دوزهای بالای این داروها ضرورت می‌یابد) یا داروهای ضد روان‌پریشی نظیر هالوپریدول تخفیف داد. دوزهای روز اول یا دوم برای کنترل رفتار تجویز می‌شوند و بعد دارو را می‌توان ظرف حدود پنج روز به تدریج کاهش داده و قطع نمود.
یک تا سه درصد دیگر از بیماران یک بار دچار تشنجات صرع بزرگ می‌شوند، به ندرت حملات تشنجی فوق چند بار تکرار می‌شود که در این موارد حملات تشنجی در روز دوم ترک الکل به اوج می‌رسد. در این بیماران ارزیابی عصبی ضروری است اما در صورت فقدان شواهد یک اختلال تشنجی داروهای ضد تشنج مؤثر نیستند.
