اگر چه افراد، بی خوابی کوتاه مدت را با قرص های خواب درمان می کنند، اما بسیاری از آن ها به قرص های مصرفی وابسته می شوند. اعداد به نفع آن ها نیست. تقریباً سی و هشت میلیون نسخه برای زولپیدم (یک قرص خواب آور رایج) بین سال‌های 2006 و 2011 ثبت شده است.
با چنین دسترسی گسترده، و تجویز قانونی از سوی پزشکان متخصص، جای تعجب نیست که بسیاری از مردم طعمه قدرت قرص های خواب آور شوند و خیلی زود در دام اعتیاد به آن ها گرفتار شوند.
بسیاری از مردم به اشتباه تصور می کنند که نمی توانند به قرص های خواب آور معتاد شوند و حتی برخی افراد ادعا می کنند که این اطلاعات را از پزشک خود دریافت کرده اند. با این حال، برخی از افراد بدون کمک قرص خواب قادر به خوابیدن نیستند. با افزایش تحمل، بسیاری متوجه می شوند که برای به دست آوردن اثر مورد نظر باید دوزهای بیشتری مصرف کنند.
بسیاری از مردم تا زمانی که مصرف داروهای خود را متوقف نکنند متوجه نمی شوند که وابسته یا احتمالاً معتاد شده اند. سپس ممکن است علائم ترک اعتیاد را تجربه کنند، که نشانه ای از وابستگی و اعتیاد است.
داشتن چندین تلاش ناموفق برای ترک
داشتن هوس مصرف
مراجعه به بیش از یک پزشک برای پر کردن مجدد نسخه
ادامه مصرف قرص ها علیرغم پیامدهای منفی
اعتیاد می تواند ایجاد شود و سپس در رفتارهای مختلف ظاهر شود، مانند زمانی که یک فرد بدون مشورت با پزشک دوز خود را افزایش می دهد یا هوس و تمایل مداوم به استفاده از داروی انتخابی خود را نشان می دهد.
هنگامی که خواب به راحتی نمی آید یا قطع می شود، بیماران ممکن است بیشتر از مقدار تجویز شده از داروهای خواب آور خود استفاده کنند. این ممکن است اتفاق بیفتد حتی اگر راهنماهای دارو حاوی دستورالعمل‌های واضحی برای بیمار باشد تا محصول را دقیقاً طبق تجویز مصرف کند.
قرص های خواب آور در دسته ای از داروها قرار می گیرند که به عنوان آرام بخش، خواب آور شناخته می شوند. این دسته همچنین شامل باربیتورات ها و بنزودیازپین ها مانند زاناکس است. بر خلاف سایر داروهای این دسته، قرص های خواب آور غیر بنزودیازپین هستند. آن ها در یک دسته قرار دارند زیرا باعث خواب می شوند.
زولپیدم
زالپلون (سوناتا)
لونستا
ادلوار
اگر چه اکثر قرص های خواب آور غیر بنزودیازپین دارای ترکیبات مولکولی متفاوتی هستند، اما همه آن ها اثرات مشابهی دارند. قرص های خواب مانند بنزودیازپین ها به همان گیرنده های گابا در مغز متصل می شوند، اما اعتقاد بر این است که آن ها عوارض جانبی کمتری دارند.
اکثر پزشکان قرص های خواب آور را فقط برای استفاده کوتاه مدت تجویز می کنند. پزشکان آن ها را برای موارد بی خوابی شدید و نه لزوماً بر اساس برنامه دوز دقیق تجویز می کنند. این داروها سریع الاثر هستند و اغلب می توانند بر اساس نیاز مورد استفاده قرار گیرند.
متأسفانه، بسیاری از افراد هر زمان که مشکل خواب داشته باشند یا با چیزی در زندگی مواجه شوند که باعث اضطراب آن ها می شود، شروع به استفاده از قرص های خواب می کنند.
هنگامی که آرام بخش ها به روشی استفاده می شوند که توسط پزشک تجویز نشده است، سوء استفاده محسوب می شود. در دوزهای بالاتر، قرص‌های خواب‌آور همان اثر خواب آلود و حس خوبی را ایجاد می‌کنند که همتایان بسیار اعتیادآور خود، بنزودیازپین‌ها. قرص‌های خواب آور همچنین می‌توانند اثرات توهم‌آوری داشته باشند زمانی که فرد دارو را مصرف می‌کند اما با میل به خواب مبارزه می‌کند.
