نام دیگر مت آمفتامین، آیس، شیشه یا کریستال است. کریستال جزء طبقه داروهای محرک بوده و نام های تجارتی آن شامل دکسیرین، دیزیوکنین، بیپریدین، متدرین و اپدرو است. در پزشکی، این دارو در درمان اختلالات کمبود توجه و کنترل وزن به کار می رود. کریستال اثر زیادی بر روی سیستم عصبی و اثر کمتری بر سیستم قلبی عروقی و گوارشی ایجاد می کند. کریستال نسبت به آمفتامین، بهتر در آب حل شده و تزریق آن بهتر است.
شیشه به شکل قرص، پودر و دانه های کریستالی وجود داشته و طریقه مصرف آن، خوراکی، تزریق و تدخین است. در روش تدخین، دود آن بی بو است و با پایپ شیشه ای آن را تدخین می کنند و باقیمانده دارو در پایپ، قابل مصرف دوباره است. در ابتدا، روش مصرف آن خوردن و سپس تزریق بوده است. مصرف کریستال باعث آبسه و انسداد رگ های کوچک شده و به ریه و شبکیه آسیب می رساند.
متلین دیوکسی مت آمفتامین، شبه آمفتامین مصنوعی با خواص توهم زایی و تحریک کنندگی بالاست و این دارو، دارای خواص و اثرات مخرب کم نظیری است. مهم ترین اثر مصرفی ترکیبی آن با سایر داروها، ایجاد احساسات عمیق و پایدار در دلبستگی و پیوستگی باشد. این دارو اولین بار در سال 1914 توسط آلمان تولید و روانه بازار مصرف شد. اکستازی یا اکستاسی در ابتدا به عنوان سرکوب کننده اشتیاق در جلسات روان کاوی و روان درمانی بیماران استفاده می شد.
در اواخر دهه 1960 برای اولین بار، اکستازی به طور وسیع مورد استفاده انسان ها قرار گرفت. به دلیل توانایی اکستازی در ایجاد صمیمیت، گرمی و باز بودن روابط تا قبل از سال 1985 که این دارو ممنوع شد، توسط تعدادی از پزشکان و متخصصان، داروی ایده آلی برای افزایش سرعت فرآیند درمان بیماران روانی به شمار می رفت. اکستازی اغلب به صورت قرص های کوچک بلعیده می شود.
این مواد سبب ایجاد تغییراتی در خلق و ادراک می شوند. ال. اس. دی به اشکال مختلف مانند قرص نقره ای خاکستری رنگ، پودر سفید رنگ، کپسول و مایع صاف و روشن و بدون رنگ و بو یافت می شود. مصرف این دارو موجب وابستگی روانی شده و نخستین دارویی است که در گروه توهم زاها قرار گرفته است. این دارو اولین بار در سال 1938 توسط دکتر هافمن ساخته شده و خواص آن در سال 1943 مشخص گردید. تأثیر این ماده بین سی تا شصت دقیقه بعد از مصرف شروع شده و حدود دوازده ساعت باقی می ماند و اوج این تأثیرات، حدود چهار ساعت پس از مصرف است که به آن، سفر می گویند. این ماده غالباً به شکل قرص و یا برچسب کاغذی یافت شده و غالباً همراه با الکل یا آب بلعیده می شود.
در دهه 1950 به عنوان داروی بی هوشی ساخته شد ولی به علت ایجاد روان آشفتگی و گم گشتگی، مصرف آن ممنوع شد. این ماده در شکل خالص آن، پودر کریستالی سفید رنگی بوده که به راحتی در آب حل می شود. فرم مایع آن، در واقع PCP حل شده در اتر است.
