مت‌آمفتامین یا شیشه یک ماده محرک غیرقانونی است که بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می‌گذارد و به شدت اعتیادآور است. مصرف این دارو می‌تواند باعث ایجاد سرخوشی شدید شود. افراد پس از مصرف ممکن است یک احساس اوج سریع را تجربه کنند که ناگهان به سقوط شدید منجر می‌شود. مت‌آمفتامین از داروهای تجویزی آمفتامین در اوایل قرن بیستم استخراج شد. مشکل اصلی این دارو، قدرت بالای آن و خطر زیاد اعتیاد است.
مت‌آمفتامین یک محرک قوی است که سیستم عصبی مرکزی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این دارو سطح چندین انتقال‌دهنده عصبی در مغز، از جمله دوپامین، نوراپی‌نفرین و سروتونین را افزایش می‌دهد. مت‌آمفتامین می‌تواند به اشکال مختلف مانند پودر، قرص یا کریستال‌های جامد (معروف به کریستال مت) وجود داشته باشد.
این انتقال‌دهنده‌های عصبی در تنظیم خلق‌وخو و عملکردهای حرکتی نقش دارند. مصرف مت‌آمفتامین می‌تواند باعث افزایش ضربان قلب، فشار خون، هوشیاری، دمای بدن و سطح بیداری شود. روش‌های رایج مصرف مت‌آمفتامین شامل تدخین، استنشاق، بلعیدن یا تزریق است.
بسیاری از افراد به دنبال احساس افزایش هوشیاری، انرژی و بهره‌وری به این ماده روی می‌آورند. با این حال، مصرف آن می‌تواند عوارض جدی و متعددی برای سلامت ایجاد کند.
اگر به اعتیاد خود یا یکی از عزیزانتان به مت‌آمفتامین مشکوک هستید، آگاهی از علائم رایج می‌تواند به شناسایی این مشکل کمک کند. علائم متداول اعتیاد به مت‌آمفتامین شامل موارد زیر است:
مصرف مت‌آمفتامین می‌تواند رفتار فرد را به شدت تغییر دهد. در صورتی که متوجه تغییرات رفتاری شدید، گشاد شدن مردمک چشم، کاهش وزن ناگهانی یا سایر علائم سوءمصرف شدید شدید، ممکن است بخواهید گزینه‌های درمانی را مدنظر قرار دهید.
مت‌آمفتامین یک ماده بسیار اعتیادآور است که می‌تواند تأثیرات شدید و قابل توجهی بر سلامت جسمی و روانی، هم در کوتاه‌مدت و هم در بلندمدت، بر جای بگذارد.
مصرف مت‌آمفتامین حتی در کوتاه‌مدت می‌تواند منجر به بروز عوارض جانبی ناخوشایندی شود. برخی از این عوارض شامل موارد زیر است:
در صورت مصرف دوزهای بالا یا سوءمصرف این ماده، شدت این عوارض ممکن است افزایش یابد. همچنین، با تداوم مصرف، این اثرات می‌توانند خطرناک‌تر و تهدیدکننده‌تر شوند.
مت‌آمفتامین یک ماده به شدت اعتیادآور بوده و می‌تواند منجر به سوءمصرف مزمن و وابستگی شود. مصرف طولانی‌مدت مت می‌تواند به سلامت فرد آسیب‌های جدی وارد کند.
برخی از عوارض مانند کاهش وزن، زخم‌های پوستی و مشکلات خواب ممکن است قابل بازگشت باشند، اما سایر اثرات می‌توانند دائمی باشند. اعتیاد به مت‌آمفتامین خطر اوردوز را بالا می‌برد که ممکن است به سکته مغزی یا نارسایی قلبی منجر شده و حتی کشنده باشد.
یکی از آثار شایع و قابل مشاهده مصرف طولانی‌مدت مت‌آمفتامین، آسیب‌های شدید به دندان‌ها و لثه‌ها است. متابولیسم بالا و غفلت از بهداشت دهان می‌تواند مشکلات زیر را ایجاد کند:
در موارد شدید، ممکن است نیاز به کشیدن دندان‌ها باشد. تحقیقات نشان می‌دهد که بیش از 95 درصد از مصرف‌کنندگان مت حداقل یک حفره دندانی دارند. مصرف بلندمدت مت‌آمفتامین همچمین می‌تواند منجر به تغییر در رفتار و ادراک شود. در موارد شدید، این وضعیت می‌تواند به روان‌پریشی مت (Meth Psychosis) منجر شود که علائمی شبیه به اسکیزوفرنی دارد و نشانه‌های آن شامل موارد زیر است:
این علائم حتی پس از قطع مصرف نیز ممکن است ادامه پیدا کنند و عوامل ژنتیکی یا سابقه مشکلات روانی می‌توانند خطر را افزایش دهند.
بدن می‌تواند در مدت کوتاهی به مت‌آمفتامین وابسته شود و هنگام ترک، علائم شدیدی ایجاد کند. این علائم شامل افسردگی، اضطراب و میل شدید به مصرف مواد است. دوره ترک می‌تواند تا دو هفته طول بکشد، اما میل به مواد ممکن است بیشتر ادامه پیدا کند. استفاده از برنامه‌های درمانی حرفه‌ای می‌تواند به مدیریت این علائم کمک کند.
اولین مرحله در بهبود اعتیاد به مت‌آمفتامین، سم‌زدایی از بدن است. در این مرحله، فرد علائم ترک را تجربه می‌کند. با توجه به خطرات احتمالی، ضروری است که سم‌زدایی تحت نظارت پزشکی انجام شود تا در صورت بروز شرایط حاد، مراقبت‌های فوری ارائه شود. علائم شایع ترک مت‌آمفتامین شامل موارد زیر است:
در حالی که برخی از این علائم ممکن است طی یک هفته کاهش یابد، هوس به مصرف مت‌آمفتامین می‌تواند برای چندین هفته یا حتی بیش از یک ماه ادامه داشته باشد. شدت این علائم به عواملی مانند سن، سلامت عمومی و مدت زمان مصرف بستگی دارد.
سوءمصرف مت‌آمفتامین می‌تواند به آسیب‌های جسمی و روانی، از جمله روان‌پریشی، توهم و رفتارهای خشونت‌آمیز منجر شود. برای کاهش خطرات مرتبط با سوءمصرف مواد، درمان مؤثر ضروری است. گزینه‌های درمانی عبارتنداز:
مراقبت اقامتی (بستری) بلندمدت: ایجاد یک محیط حمایتی و ساختارمند که شما را با دیگران در مسیر بهبودی همراه کند.
مراقبت‌های سرپایی: مناسب برای زمانی که درمان اولیه تکمیل شده و نیاز به پشتیبانی بیشتر وجود دارد.
مدیریت اضطراری: برنامه‌هایی برای کاهش خطر عود و جلوگیری از بازگشت به مصرف.
درمان شناختی-رفتاری (CBT): کمک به شناسایی و تغییر الگوهای فکری که منجر به مصرف مت‌آمفتامین می‌شوند.
مشاوره فردی: جلسات درمانی برای بررسی علل مصرف مواد و حمایت فردی.
گروه درمانی: بهره‌گیری از پشتیبانی و تجربیات دیگران در مسیر بهبودی.
با دریافت کمک از متخصصان مجرب و دارای مجوز، می‌توان به علل زمینه‌ای سوءمصرف مواد پرداخت و روند بهبودی را آغاز کرد. کلینیک روانپزشکی و ترک اعتیاد دی با بیش از دو دهه سابقه درخشان در زمینه ترک انواع مواد مخدر، به صورت بیست و چهار ساعته پذیرای بیماران گرامی می‌باشد.
