بنزودیازپین ها فعالیت نورون هایی را که باعث واکنش های استرس و اضطراب می شوند، تغییر می دهند. در سازمان غذا و دارو منبع مورد اعتماد آن ها را برای درمان موارد زیر تأیید کرده اند.
نوع بنزودیازپین کاربردهای بالقوه را تعیین می کند. پزشکان ممکن است این داروها را برای شرایط و مسائل مختلف دیگر از جمله اختلالات زیر تجویز کنند.
بنزودیازپین ها بر روی افزایش اثر یک انتقال دهنده عصبی به نام گاما آمینوبوتیریک اسید یا گابا کار می کنند.
انتقال دهنده های عصبی مواد شیمیایی هستند که پیام را بین سلول های مغز مخابره می کنند. این پیام ها می تواند یک اثر حرکت کننده یا آرام داشته باشد. گابا یک انتقال دهنده عصبی است که پیام های آرامش بخش را به بدن ارسال می کند.
زمانی که فرد احساس می کند، حرکت از حد در مغز رخ می دهد. وقتی افراد بنزودیازپین مصرف می کنند، مغز پیام هایی برای مقابله با این حرکت بیش از ارسال می کند. این فعالیت می تواند خطر را کاهش دهد.
انواع مختلفی از بنزودیازپین ها وجود دارد که از نظر قدرت، سرعت جذب بدن و استفاده از آن ها متفاوت هستند. مثلاً از آلپرازولام برای درمان اختلالات هراس و اضطراب، از کلردیازپوکساید (لیبریوم) برای ترک الکل و اضطراب، از دیازپام برای درمان پانیک، سندرم پای بی قرار، بی خوابی، تشنج و ترک الکل استفاده می شود، از فلورازپام (دالمان) برای رفع بیخوابی، از کلونازپام برای اختلال پانیک و اختلالات تشنجی و از لورازپام برای درمان اضطراب، تشنج و بیهوشی استفاده می شود.
شخصی که از بنزودیازپین ها برای مدت سه الی چهار هفته استفاده می کنند و سپس به طور یکدفعه مصرف خود را قطع می کند به احتمال زیاد علائم ترک اعتیاد را تجربه می کند. افرادی که ممکن است در دراز مدت به استفاده از بنزودیازپین ها نیاز داشته باشند باید حتماً از یک دوره حذف استفاده کنند. سه الی دوازده ماه دوره ای است که پزشک باید بر آن نظارت کند.
دستورات پزشک برای قطع مصرف این داروها نیاز است. توقف آهسته با کمک حرفه ای نیز می تواند از عوارض ناخواسته جلوگیری کند.
