سم زدایی مواد افیونی به عنوان فرآیندی تعریف می شود که در یک دوره کوتاه مدت به عنوان یک بیمار بستری در جامعه تکمیل می شود. برخی از پزشکان کاهش دوز را در طی یک دوره چند ماهه یا سالیانه گزارش می کنند، اگر چه این به خودی خود سم زدایی محسوب نمی شود.
موفقیت کمی در این روش پیدا کرده‌اند، اما می‌تواند گامی مفید به سمت یک روش رسمی سم‌زدایی باشد، زیرا به مصرف کنندگان اطمینان می‌دهد که می‌توانند با دوزهای پایین‌تر داروی نگهدارنده خود را مدیریت کنند. مصرف کنندگانی که در تلاش برای سم‌زدایی مواد افیونی ناموفق هستند، می‌توانند دوباره تحت درمان نگهدارنده قرار گیرند.
متادون یک آگونیست کامل گیرنده مواد افیونی است که معمولاً به صورت مایع خوراکی مصرف می شود. در صورتی که مصرف کنندگان در درمان بهینه خوراکی شکست خورده باشند، درمان اپیوئیدی نیز ممکن است تزریقی باشد. اکثر مصرف کنندگان با متادون تثبیت خواهند شد، زیرا این روش درمانی توصیه شده است، با این مزیت که ارزان تر از بوپرنورفین است.
دوزها را می توان به راحتی تحت نظارت قرار داد و ماندگاری در درمان می تواند بهتر باشد. با این حال، اگر به خانه برده شود، خطر انحراف بیشتری را به همراه دارد و ممکن است در دوزهای بالاتر از صد میلی‌گرم، اثرات قلبی طولانی‌مدت داشته باشد. القای متادون از هروئین باید با دوز پایین (معمولاً سی تا چهل میلی گرم) شروع شود و اگر علائم ترک اعتیاد همچنان وجود داشته باشد، می توان بعد از یک تا دو ساعت بیشتر تجویز کرد.
باید احتیاط کرد زیرا نیمه عمر طولانی متادون می تواند منجر به اثرات تجمعی و مصرف بیش از حد شود، حتی اگر در ابتدا به نظر می رسید که دوز قابل تحمل است. سم زدایی از متادون می تواند یک فرآیند طولانی باشد و دوزها را می توان کاهش داد.
ولع مصرف کمتر و ناراحتی ناشی از ترک اعتیاد را با کاهش آهسته تر گزارش کرده اند. با این حال، مصرف کنندگان در ابتدا ترجیح می دهند با استفاده از درمان‌های کمکی مانند لوفکسیدین نسبت به سم‌زدایی سریع‌تر اقدام کنند، زیرا سم‌زدایی کندتر می‌تواند منجر به افزایش میزان عود اعتیاد شود.
بوپرنورفین یک آگونیست جزئی گیرنده مواد افیونی است و بنابراین نسبت به متادون خطر افسردگی تنفسی کمتری دارد. همچنین یک آگونیست جزئی که اوپیوئیدی است، به این معنی که نسبت به متادون خطر ابتلا به دیسفوری کمتری دارد. بوپرنورفین به صورت قرص های زیرزبانی، چسب های ترانس درمال و آمپول های تزریقی موجود است. القای هروئین زمانی شروع می شود که علائم ترک اعتیاد ظاهر شود، ابتدا با دو تا چهار میلی گرم زیرزبانی، با دوز دوم چند ساعت بعد در صورت نیاز.
بوپرنورفین نسبت به متادون آرام‌بخش‌تر است و ممکن است برای مصرف‌کنندگان کمتر وابسته، کسانی که زندگی آشفته کمتری دارند یا کسانی که وابستگی به کدئین دارند، مناسب‌تر باشد. همچنین دارای دپرسیون تنفسی محدود است و اثرات قلبی سمی ندارد. نتایج یک بررسی کلی نشان داده است که بوپرنورفین در کاهش شدت علائم معادل متادون است، با این حال مزیتی در سم زدایی دارد زیرا می توان آن را سریع تر از متادون کاهش داد.
می توان آن را دو تا چهار میلی گرم هر دو هفته یا بیشتر در جامعه کاهش داد، با دوز نهایی تا هشت میلی گرم قبل از قطع (به دلیل نیمه عمر بسیار طولانی تر). همچنین، به دلیل نیمه عمر طولانی تر از متادون، بوپرنورفین را می توان برای دوز در روزهای متناوب یا سه بار در هفته تجویز کرد. بوپرنورفین در سم زدایی مواد افیونی موفق تر از متادون بوده است.
کلونیدین نیز یک آگونیست است که برای ترک اعتیاد تجویز می شود و می تواند به کاهش بسیاری از علائم ترک اعتیاد کمک کند. با این حال، برای علائمی مانند اضطراب، بی قراری، بی خوابی، درد عضلانی و ولع ممکن است پاسخ ندهند و باعث آرام بخشی و بی خوابی شود. به دلیل اثرات کاهش فشار خون و برادی کاردی که بسیار بارزتر از لوفکسیدین است، به طور معمول برای استفاده توصیه نمی شود. با توجه به این مشکلات، به ندرت برای استفاده در محیط های سرپایی توصیه می شود.
سم زدایی کامل از مواد افیونی تنها در انتقال بیمار به نالترکسون عضلانی آنتاگونیست مواد افیونی حاصل می شود. انتقال به متادون یا بوپرنورفین همچنان بیمار را در حالت وابستگی فیزیولوژیکی به آگونیسم مواد افیونی حفظ می کند.
